ΕΝΑ «ΣΥΝΤΟΜΟ» ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΦΕΙΛΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ στον ιστότοπο Reeliez, Σημειώματα για τον καθημερινό πολιτισμό, βλ.  εδώ,  ΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΕΣΕ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΓΙΩΡΓΟ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗ, ΑΝ. ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΣΤΟ ΕΚΠΑ.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΥNΗΘΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ  (CV) EINAI OTI MOY ΘYMIZOYN ΠΡΟΘΗΚΕΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΣΗΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΟΝΤΟΣ/ΔΙΑΡΡΕΥΣΑΝΤΟΣ ΧΡΟΝΟΥ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ. ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ.

Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΦΙΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΣΙΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΣΤΟ ΕΚΠΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΤΟ ΘΕΜΑ, ΜΕ ΕΠΕΙΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ CV ΚΙ ΕΤΣΙ ΒΑΛΘΗΚΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ (ΟΧΙ, ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΟ Ο ΚΩΝ/ΝΟΣ, ΕΓΩ ΚΑΝΩ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΜΟΥ ΠΑΛΙ).

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Γεννήθηκα το 1959 στη Λάρισα από γονείς Κρητικούς (πατέρας από τα Χανιά με καταγωγή από Κων/πολη και μητέρα Ηρακλειώτισσα μικρασιατικής καταγωγής από τα Βουρλά). Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια τα μοίρασα ανάμεσα στην Κρήτη και άλλες όμορφες πόλεις της ελληνικής επαρχίας. Παρ’ όλα αυτά επέλεξα να ζήσω στο …στόμα του λύκου. Οι περιπέτειες των σπουδών μου στην τέχνη άρχισαν το 1982 (στη Σχολή Βακαλό) και μπορώ να σας βεβαιώσω ότι συνεχίζονται. Η ζωή έδειξε πως ήμουν γλύπτης και προσωποποιός παιδιόθεν κι έτσι συνεχίζω. Έχετε δίκιο, αυτή η θέση σηκώνει πολλή συζήτηση, που δεν είναι όμως της παρούσης.

Επαγγελματικά συνεργάστηκα με πολλούς θεατρικούς θιάσους και δραματικές σχολές. Επίσης, με το Κέντρο Έρευνας και Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος ΔΕΣΜΟΙ (υπό τους Ασπασία Παπαθανασίου, Κ. Γεωργουσόπουλο), όπου μου δόθηκε η δυνατότητα να μελετήσω τη χρησιμότητα αλλά και την κρισιμότητα του προσωπείου ως μέσου έκφρασης στο θέατρο αλλά και στην τέχνη γενικότερα. Αυτή η προσήλωση (στη μάσκα) αποτέλεσε μια γοητευτική σπουδή πάνω στην Ετερότητα, το Είναι και το Φαίνεσθαι, ζητήματα που με απασχολούσαν από πολύ νεαρή ηλικία  και με επηρέαζαν ως φαίνεται βαθιά.  Καθώς διαπίστωσα ότι αυτό το παιχνίδι αποτελεί τη βασική αρχή που διέπει  τις σχέσεις όλων, τελικά, των έμβιων όντων. Αυτό το «με τι μούτρα μιλάς» και το «παίζουμε τα μούτρα μας» καθώς και άλλες παρόμοιες φράσεις που χρησιμοποιούμε, αποτελούν θεμέλιους λίθους στην έρευνά μου, ως μεγάλη αλήθεια των ανθρώπινων σχέσεων. Κι έτσι, ανάμεσα στα πρόσωπα των άλλων διάγω ένα σημαντικό κομμάτι  του καλλιτεχνικού μου βίου.

Συνεπής όμως και στη βασική αρχή της διττότητας, έχω και καλλιεργώ άλλο ένα τμήμα εαυτού, μια περιοχή που αφορά έναν άλλο τόπο Έτερο, ένα εσωτερικό επιτραπέζιο τοπίο σαν παιχνίδι. Μαλλον είναι  φυσικό επόμενο όταν αναζητάς τη μορφή μιας ψυχής, μιας συμπεριφοράς, να τη βρίσκεις εκεί όπου κατοικεί, ολοκληρώνοντας με αυτό τον τρόπο την παράσταση.

Όμως για την πλευρά αυτή και άλλα παιγνιώδη, σε μιαν άλλη ανάρτηση, ή ακόμα καλύτερα σε μιαν άλλη έκθεση. Εδώ κλείνοντας, να πούμε πως η δουλειά μου έχει εκτεθεί σε μουσεία και γκαλερί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γι’ αυτούς πάλι που θέλουν εκείνο το CV με τα γυαλιστερά κουμπιά, μπορούν να το βρουν στο https://manopontikakisfaces.blogspot.com/.

 

Υ.Γ. με αυτό το βιογραφικό σίγουρα δεν προσλαμβάνομαι σε εταιρεία για δουλειά, αλλά ευελπιστώ σε μια πρόσληψη εκ μέρους σας του βίου και του έργου μου.